‘De Heilige Sluier’ is door Eric Whitacre gecomponeerd nadat de vrouw (Julia) van zijn vriend, moeder van twee kleine kinderen, was overleden aan kanker. Zijn vriend is de dichter Charles Anthony Silvestri. In de gesprekken tussen de mannen na het overlijden ontstond een soort herdenkingsproject, waarbij brieven, gedichten en aantekeningen uitgewisseld werden. En zo ontstond een ontroerend herdenkingsstuk van twaalf delen.

De naam van het stuk, De Heilige Sluier, verwijst naar het dunne weefsel tussen Leven en Dood, zo voelbaar voor mensen die hun geliefde missen.

De uitvoering door het Akademisk Kor Århus (Denemarken) vind je hier.
Hieronder staat de Nederlandse tekst van het project.

• Muziek keuze: Claire Verlinden
• Nederlandse vertaling: Willemien Manschot

Deel I. De sluier opent zich

Steeds bij geboorte of dood,
wordt de heilige sluier tussen de werelden
dunner en opent zich een weinig;
net lang genoeg voor Liefde
om stilletjes in of uit deze
breekbare en vluchtige wereld te gaan,
waarin of waaruit een nieuw thuis wacht.
En onze dierbaren komen dichterbij
in aandachtige afwachting of
staan daar in vermoeide dankbaarheid.
Onze geliefden staan zo dichtbij, precies hier,
net aan de andere kant
van de eeuwigheid.

— Charles Anthony Silvestri

Deel II. In een donker en veraf jaar

In een donker en veraf jaar,
een zwerver, ouderwets en zwaar,
omringt zich met boeken die hij nooit gelezen heeft.
Hij was een kind toen, die de wereld in zijn hoofd beleeft.

Hij vroeg zich regelmatig af: “Wie
heeft ooit een dromer zoals ik, lief?”
en vertrouwde niemands schijnsel,
behalve hoe hij zelf scheen.
Hij was een dwaas toen en helemaal alleen.

Toen, verbaasd en opgetogen,
passeerde daar voorbij zijn ogen,
zomaar een meisje, zacht lachend op het strand.
Zij ontsloot zijn hart; hij werd door geestdrift overmand!

En op die gouden dag, vol hoop zo zoet
riep de jongen vervuld van moed,
zijn geheim boven ’t geluid van de golven uit:
“Kom, je bent de wereld voor mij… jij, je voelt als thuis.”

— Charles Anthony Silvestri

Deel III. Thuis (instrumentaal)

Deel IV. Magnetische poëzie

Het enorme verlangen
ei-pijn fluistert vol aandrang
maan zuchtzangend als zoete
traagvloeiende honing
badend in een zweterige zomerslaap
flarden droom

Jonge, uitzinnige vrouw
godin
nog geen moeder
toch is de levenskracht van de lente zo nabij
het is een naakte symfonie hier

Ik herleef onze adembenemende
momenten samen
onder mijn hijgende perzikhuid
essentie van jou
als een diamanten geschenk kiemend
in liefde

— Julia Lawrence Silvestri

Deel V. Steeds bij geboorte (instrumentaal)

Deel VI. Ik ben bang

Ik ben bang dat we iets gevonden hebben…
[Een vijftien centimeter grote retroperitoneale cysteuze massa met complexe interne septa…
De patiënt is een achtentwintig jarige witte vrouw, primigravida, in het derde trimester van de zwangerschap.]

Ik ben bang dat we iets gevonden hebben…
[Patholoog anatoom bevestigt graad I, II, en IIImucineus cysteus adenocarcinoma met plaatselijk carcinosarcoma passend bij primair ovariumcarcinoma.
Adviseer zes kuren Taxol en Carboplatine…]

Ik ben bang dat we iets gevonden hebben…
[…twee cystes in de linker adnex en een cyste met septa in de rechter adnex…]

Ik ben bang dat we iets gevonden hebben…
[…proeflaparotomie en excisie van bilaterale ovarium- dermoidcystes…]

Ik ben bang dat we iets gevonden hebben…
[…uterus, tubae, sacrale pijn… ovaria… recidief, recidief, recidief…]

[Proeflaparotomie, totale abdominale hysterectomie, bilaterale salpingo-oöphorectomie, para-aortale lymphadenectomie, Botscans in sacrum, linker ilium, rechter acetabulum
metastase…
metastase…
metastase…]

Ik ben bang dat we iets gevonden hebben…
Ik ben bang dat we iets gevonden hebben…
Ik ben bang

— Charles Anthony Silvestri

Deel VII. Ik ben hier (instrumentaal)

Deel VIII. Heerlijke momenten

Mijn haar begon uit te vallen op mijn verjaardag, precies om één uur.

Op donderdag was het één grote warboel en daarom hielpen de kinderen me om af te scheren wat er nog over was. Ze pakten het haar dat op de grond lag, legden het op mijn hoofd en zeiden: “Je hebt meer haar nodig!” en schaterden het uit. Toen ze in het bad zaten droeg ik mijn pruik en ik moest hem steeds op en af doen – ze gierden van het lachen.

De jongste, die bij het naar bed gaan altijd met mijn haar speelt, aaide me alleen over mijn hoofd en zei: “Wat is het zacht en schoon! Ze zei: “Mammie, je haar is er vandoor maar het komt vast gauw terug!” Ik maakte me over haar de meeste zorgen omdat ze zo van mijn haar houdt, maar er is niets aan de hand!

Vandaag ging ik op bezoek bij mijn oudste op school en hij schreeuwde: “Hee allemaal, mijn moeder heeft een pruik!” Hij was de held van de klas en alle kleuters keken met open mond verwonderd toe. Het was een hele leuke week. De kinderen waren geweldig en we hadden echt een aantal heerlijke momenten samen

— Julia Lawrence Silvestri

Deel IX. Een laatste ademteug

In een ver en donker jaar,
de zwerver, moe en angstig, zwaar,
ontmoet een noodlot machtiger dan levenskracht

Een voertuig, gelijk de zee,
komt en neemt zijn geliefde mee.

De golven, te donker en diep om in te gaan,
hij hoort zijn geliefde; zij roept hem aan,
haar snijdende angstkreet boven het golvengeruis.
” Help me, houd me stevig vast
want jij, jij bent mijn thuis!”

Vanaf de kant ziet hij zijn bruid, zij
vecht zo hard tegen het getij.
Hij zweert een heilige eed zoals tussen geliefden klinkt
hij staalt zichzelf,
een laatste ademteug, en springt.

— Eric Whitacre

Deel X. Lieve vrienden

Lieve vrienden: vanavond voel ik dat ik jullie moet vragen om te bidden.

Ik kom net uit het ziekenhuis en kreeg slecht nieuws. De scan liet zien dat ik heel veel uitzaaiingen heb in mijn lever en mijn buikvlies. Mijn dokter zei dat dit betekent dat ik nog maar ongeveer twee maanden te leven heb.

Ik vraag jullie nu om te bidden zoals je nog nooit gebeden hebt. Bid alsjeblieft niet dat ik een vredige dood mag hebben. Heb alsjeblieft geen medelijden met me. Bid alleen maar krachtig . Bid dat ik op een wonderbaarlijke, bovennatuurlijke manier zal genezen. Bid dat God mij de wijsheid geeft om te weten wat ik nu moet doen. Vecht met me mee, geef me niet op.

— Julia Lawrence Silvestri

Deel XI. Jij stijgt, ik val

Luisterend naar jouw moeizame ademhaling,
jouw strijd eindigt als de mijne begint.
Jij stijgt op, ik val.

Wegstervend, eigenlijk al vertrokken;
wat jou roept kan ik niet geven.
Jij stijgt op, ik val.

Gebroken, mijn hand zo zwaar,
reik ik naar jou en sluit je ogen.
Jij stijgt op, ik val.

— Charles Anthony Silvestri

Deel XII. Kind van wonder

Kind van wonder
kind van lucht,
je reistijd eindigt
laatste zucht.

Stille sluimer roept je
donker, diep
kind van overgave
kind dat sliep.

Kind van droefheid
kind van zijn
er is niet meer morgen
nooit meer pijn.

Wend je zeil van zilver
naar het licht
kind van rouwen
zonder zicht.

Kind van weerschijn
kind van droom
maan en sterren wijzen
je neerwaarts langs de stroom.

Uitgestrekt op golven van de oceaan
eindeloos geruis
welkom thuis mijn kind
welkom thuis.

— Eric Whitacre