Vervolg uit de Oppepper van 28 april

Het boek is begonnen als een zoektocht naar de moeder van het gezin Hopsten. De schrijver wilde een antwoord geven op de vraag die zijn moeder, op hoge leeftijd en onder invloed van Alzheimer, stelde: “Wat heb ik eigenlijk mijn hele leven gedaan?” Wat heeft ze gedaan, wie was zij eigenlijk. De twee broers en de drie zussen van de auteur hebben het geweten. Hun broer, de tweede in het gezin dat zes kinderen telde, belde hen, schreef hen, nam interviews af, werkte die uit, herschreef ze, moedigde aan, zwakte af, en bundelde uiteindelijk, na jaren, de herinneringen van de zes kinderen aan hun moeder, aan hun vader, aan elkaar, aan de leefomgeving. Feiten en gevoelens. Iemand zei ooit: jouw gevoel is een feit, en zo is dat misschien ook in deze roman. Misschien zijn de gevoelens van het gezin wel feiten.

Hilversummers zeker, maar ook mensen uit de omgeving, uit Laren, ’s Graveland, Kortenhoef, Loosdrecht, zullen veel plekken herkennen. Natuurlijk, de Johannes Geradtsweg, waar het gezin woonde. Het woonde precies tegenover het beeld van Pieter d’Hont, de beeldhouwer, “het gezin”. Achteraf, met de kennis van nu, zou je kunnen zeggen dat het niet anders kon dan dat juist dat beeld juist op die plek werd geplaatst. Het gezin, een weergave van een gezin, maar vol vragen: waarheen, waarvoor…precies de vraag die in het hoofd van moeder Hopsten vorm kreeg. Het gezin kwam er wonen in 1963, de sokkel kwam in de winter van 1964, de kinderen Hopsten speelden erop, en in 1965 werd het beeld geplaatst.

Niet alleen het beeld is herkenbaar. Alle activiteiten rondom de toen net beginnende televisie, de Expohal, het filmtheater Bijou, het Alberdingk Thijmcollege, het Comeniuscollege, Laren, het Bonte Paard,  en later, met hun dementerende moeder in de rolstoel, via de Hilversumsestraatweg naar het Groot Kievitsdal voor een wandeling in de buitenlucht.  “Bewegen in de frisse lucht is belangrijk”, was een van de citaten waarmee moeder Hopsten graag strooide.

Een bijzondere moeder, ontegenzeggelijk. De kinderen zien dat hun moeder gastvrij is, maar ze zien ook dat hun vriendjes en vriendinnetjes een andere, “lievere” moeder hebben. Hùn moeder is, tja, anders!  Oh zeker, zij heeft alle kinderen de liefde voor lezen gegeven. Elke woensdagmiddag las moeder voor uit de Donald Duck, alle kinderen en soms ook vriendjes en vriendinnetjes, om haar heen. Zij genoot daarvan, en de kinderen ook. Maar het was ook de moeder die ging tennissen terwijl haar kleine kinderen alleen thuis waren “ze zijn niet alleen, ze hebben elkaar”.  Nou was er wel Ada, de hulp in de huishouding, het meisje voor dag en nacht. Dat wel.

Moeder Hopsten was ook de moeder die duidelijk liet merken dat een vriendinnetje of vriendje haar niet zinde: “Moet je nou alweer naar dat meisje toe?” Ze was de moeder van de citaten: “geen zielenroerselen”. “Het is de groente die ’t hem doet”. Normen en waarden kregen de kinderen vooral mee van hun vader: HBS-B, met wis- en natuurkunde, geeft je veel meer mogelijkheden voor de toekomst, dus ook al geven alle leraren het advies: HBS-A, de talenkant, jij gaat wel naar HBS-B. En daar hebben de kinderen geen spijt van: “Je leert wel doorzetten”.

Het Hopstenproject, het geheim van een buitengewoon gezin. De knipoog naar de bestseller “Het Rosie-project”,  over een autistische jongen, is niet voor niets. Misschien heeft elk lid van het gezin Hopsten wel autistische trekjes. Bij de oudste zoon is pas na mislukte huwelijken en arbeidsongeschiktheidsverklaringen “Asperger” geconstateerd.

Het was begonnen als een zoektocht naar de moeder, de moeder die als motto had: geen zielenroerselen. Het werd méér dan dat. Het Hopstenproject is bijna een naslagwerk geworden en een opvoedkundig boek. Over opgroeien in een origineel gezin. Hoe negatieve situaties kunnen uitgroeien tot positieve.  En hoe alles waar is, omdat het zo beleefd is.

Titel: Het Hopsten Project, het geheim van een buitengewoon gezin.
Te bestellen bij je lokale boekhandel.

Auteur: Philip L. Teepe
Uitgever: Aspekt
ISBN 978-94-6338-468-1