Uit de bundel Hoera voor superguppie! van Edward van de Vendel komt het gedicht Stilte.

STILTE

We waren in een kerk
En daar was de stilte aan het werk. 
Nou ja – dat was 
wat mama fluisterde. 
Het leek mij sterk, 
maar goed, 
ik luisterde. 
En toen begon ik het te horen…
Het schoof vanzelf in mijn oren:
een soort van pompen, 
een soort van suizen.
een soort fluiten ook, 
en ruisen…

Veel later pas 
begreep ik het:
buiten is de stilte dus saai.
Maar als je haar gaat opsluiten 
dan 
maakt ze natuurlijk lawaai!